เกาะร้างสุดหลอน เกาะฮาชิมะ
เกาะฮาชิมะ เป็นเกาะเล็กๆ ที่ยังว่างอยู่หน้าชายฝั่งญี่ปุ่น ขึ้นชื่อว่า เป็นเกาะผี ตอนนี้ไม่มีหน้าต่างและประตู เกาะที่คนงานเหมืองหลายพันคนเคยลงไปในปล่องลึก บางคนสมัครใจ บางคนใช้กำลัง ที่ซึ่งผู้คนจำนวนมากเคยอาศัยอยู่และหลายคนเสียชีวิต สถานที่ที่แสนจะลึกลับและมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว สวยงามในแบบของตัวเอง แต่ยังมีทั้งสัญลักษณ์และน่าสยดสยอง
เกาะฮาชิมะ เป็นเกาะเล็กๆ ที่ยังว่างอยู่หน้าชายฝั่งญี่ปุ่น ห่างจากนางาซากิประมาณ 9,5 ไมล์ (15 กม.) เกาะนี้มีชื่อเล่นว่า Battleship Island เนื่องจากมีรูปร่างและถูกทิ้งร้างมาหลายปีแล้ว แต่การถูกทอดทิ้งไม่ได้แปลว่าว่างเปล่า เพราะผีในอดีตได้เข้ายึดตึดอยู่ในเกาะและอาคารต่างๆ ของเกาะ
อาคารเหล่านี้สร้างขึ้นโดยนักโทษชาวเกาหลีและชาวจีนซึ่งถูกบังคับให้ทำงานที่นี่ตั้งแต่ปี 1930 จนถึงช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่สอง สภาพของแรงงานบังคับเหล่านี้ยากลำบาก และบางคนก็ไม่เคยกลับบ้าน คนที่ทำงานที่นี่ตั้งชื่อเกาะว่า “เกาะคุก” หรือแม้แต่ “เกาะนรก” หลังสงครามญี่ปุ่นมาที่เกาะเพื่อทำงานที่นี่ด้วยตัวเอง เกาะนี้มีประชากรสูงสุดในปี 2502 มีผู้คนมากกว่า 5,000 คนทำงานและอาศัยอยู่บนเกาะฮาชิมะ และเนื่องจากเกาะนี้ไม่ใหญ่มาก นั่นหมายความว่าแต่ละเกาะมีพื้นที่อยู่อาศัย 5 ฟุต
ในปี 1974 เหมืองถ่านหินเริ่มหมดและผู้คนออกจากเกาะ ในไม่ช้า ส่วนที่ไม่มีใครอยู่ของเกาะก็ถูกธรรมชาติยึดคืน สภาพอากาศเริ่มกระทบคอนกรีตและอาคารต่างๆ เริ่มพังทลาย บางครั้ง ผู้คนตั้งค่ายที่นี่ แต่นั่นเป็นสิ่งที่อันตรายมากที่ต้องทำ รัฐบาลต้องการกีดกันไม่ให้ประชาชนไปด้วยตัวเองจึงตัดสินใจเปิดให้ประชาชนทั่วไปเข้าชม กำแพงที่ใกล้จะพังทลายได้รับการเสริมหรือเปลี่ยนเพื่อให้แน่ใจว่านักท่องเที่ยวจะไม่ได้รับบาดเจ็บ
แม้ว่านักท่องเที่ยวจะได้รับอนุญาตให้เยี่ยมชมเกาะได้ในวันนี้ แต่เสียงสะท้อนของอดีตก็ยังคงอยู่ที่นี่ โดยเฉพาะในจิตใจของญาติๆ ของแรงงานบังคับที่ถูกบังคับให้ทำงานที่นี่และในอาคารที่พังทลาย ชาวประมงที่แล่นเรือใกล้เกาะอ้างว่าพวกเขาได้เห็นไฟกะพริบแปลกๆ ในอาคาร แม้ว่าเกาะจะไม่มีไฟฟ้าใช้ก็ตาม ได้ยินเสียงแปลก ๆ และรู้สึกถึงจุดเย็น มีคนบอกว่าพวกเขารู้สึกเหมือนถูกมอง และมีคนอ้างว่าถูกสัมผัสด้วยมือที่มองไม่เห็น
แนะนำ : ตำนาน เจ้าหญิงหิมะ ( Yuki-Onna )
credit : จีคลับ
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *