คฤหาสน์ผีสิง Loftus Hall
คฤหาสน์ผีสิง Loftus Hall เป็นคฤหาสน์ขนาดใหญ่ที่สร้างขึ้นในปี 1350 บริเวณนี้เป็นสถานที่ที่มีชื่อเสียงในประวัติศาสตร์ไอริช และได้รับการบูรณะครั้งใหญ่ในช่วงปี 1870-79 ว่ากันว่าถูกปีศาจและผีของหญิงสาวหลอกหลอน มันไม่ได้อาศัยอยู่อีกต่อไปแล้ว มันมีประวัติศาสตร์ที่มืดมนและมีสิ่งที่เลวร้ายเกิดขึ้นที่นี่ เรียกได้ว่าเป็นบ้านผีสิงที่สุดในไอร์แลนด์
ประวัติความเป็นมาของ คฤหาสน์ผีสิง Loftus Hall
คฤหาสน์แห่งนี้มีประวัติศาสตร์ผีสิงมากมาย โดยมีผู้คนจำนวนมากอ้างถึงเรื่องราวที่เรียกว่า ‘The Legend of Loftus Hall’ ตำนานเล่าว่ามีคนแปลกหน้าคนหนึ่งเข้ามาใกล้บ้านบนหลังม้าในช่วงที่เกิดพายุในทะเลในบริเวณใกล้เคียง คนแปลกหน้าคนนี้ถูกครอบครัวท็อตแนมซึ่งอาศัยอยู่ที่คฤหาสน์พาเข้ามา แอนน์เป็นสมาชิกครอบครัวรุ่นเยาว์ของครอบครัวท็อตแนมตกหลุมรักคนแปลกหน้า คืนหนึ่งระหว่างเล่นเกมไพ่ แอนน์ในวัยเยาว์ค้นพบหลังจากทำการ์ดหล่นว่าคนแปลกหน้าคนนี้มีกีบแทนที่จะเป็นเท้า
Loftus Hall เกิดขึ้นหลังจากเหตุการณ์ปีศาจ เจ้าของคฤหาสน์ได้ทำการไล่ผีโดยคุณพ่อโธมัส บรอดเดอร์ส ซึ่งว่ากันว่าพลังของเขาได้ผล และความชั่วร้ายที่ยังคงอยู่ก็หมดไป คุณพ่อโบรอาร์เดอร์สกลายเป็นบาทหลวงประจำตำบลฮุกและแรมส์เกรนจ์มาเป็นเวลาเกือบ 50 ปี แม้แต่อาคารเดิมก็เกือบจะราบเรียบแล้ว และคฤหาสน์ที่เราเห็นในปัจจุบันก็คือคฤหาสน์ที่พวกเขาสร้างขึ้นใหม่ในปี 1865 ถึง 1875 หากผ่านการบูรณะครั้งใหญ่
มีหลายสิ่งที่ไม่น่าสงสัยเลยแม้แต่น้อย เช่นเดียวกับที่ในระหว่างการปรับปรุงบ้านหลายปีต่อมาในช่วงไม่กี่ปีมานี้ มีการค้นพบโครงกระดูกของทารกในผนัง เรื่องราวเบื้องหลังเรื่องนี้จะเป็นอย่างไร มีเพียงคนตายเท่านั้นที่รู้ หนึ่งในหลักฐานที่สันนิษฐานว่าเกิดเหตุการณ์อาถรรพณ์ในคฤหาสน์นี้มาจากฤดูร้อนอันแสนสุขของปี 2014 เมื่อโธมัส บีวิสเดินทางไปยังสถานที่สวยงามเพื่อเที่ยวชมสถานที่ เมื่อเขาดูภาพในช่วงวันหยุดของเขาหลังจากที่เขากลับมาถึงบ้านเขาก็ตกใจมาก
แม้ว่าจะมีการกล่าวกันว่าการไล่ผีได้ผล แต่ก็มีรายงานเกี่ยวกับกิจกรรมอาถรรพณ์แปลกๆ มากมาย และอื่นๆ อีกมากมายนับตั้งแต่เปิดให้บุคคลทั่วไปเข้าชมในปี 2012 และนี่คือเหตุผลว่าทำไมบางคนถึงบอกว่า Loftus Hall เป็นสถานที่ที่มีผีสิงมากที่สุดในไอร์แลนด์ในไอร์แลนด์
บทความโดย : สมัคร ufabet
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *