สุสานบินห์ฮุงฮวา
สุสานบินห์ฮุงฮวา เป็นหนึ่งในสุสานที่ใหญ่ที่สุดในโฮจิมินห์ซิตี้ ประเทศเวียดนาม พบปัญหามากมายตลอดอายุการใช้งาน สิ่งเหล่านี้มีสาเหตุหลักมาจากการมีอยู่ในเขตชานเมืองของเมืองใหญ่ซึ่งมีการขยายตัวอย่างต่อเนื่องและดิ้นรนเพื่อควบคุมจำนวนประชากรที่เพิ่มมากขึ้น มีผู้อยู่อาศัยหลายคนที่ย้ายเข้ามาอาศัยอยู่ในพื้นที่ของสุสาน แม้กระทั่งสร้างบ้านถาวร นอกจากนี้ หลุมฝังศพเหล่านี้จำนวนมากได้รับผลกระทบจากการทุบทำลายและมีความเป็นไปได้ที่จะมีการย้ายถิ่นฐานเพื่อพัฒนาเมืองของนครโฮจิมินห์ต่อไป
ดูเหมือนจะเป็นไปได้ว่าความไม่มั่นคงของสถานที่ฝังศพนี้อาจทำให้คนเป็นและคนตายกระสับกระส่ายเล็กน้อย หลายคนอ้างว่าสุสานบินห์ฮุงฮวา เป็นหนึ่งในสถานที่ที่มีผีสิงมากที่สุดในเมือง แม้ว่าจะเชื่อกันว่ามีวิญญาณเร่ร่อนอยู่มากมาย แต่ก็เป็นเรื่องผีที่มีชื่อเสียงและโศกนาฏกรรมที่แพร่หลาย
สุสานบินห์ฮุงฮวา สุสานผีสิงในนครโฮจิมินห์
วิญญาณที่มีชื่อเสียงที่สุดที่คิดว่าเป็นเกียรติแก่สุสาน Binh Hung Hoa คือวิญญาณของหญิงสาวอายุ 16 ปี เรื่องราวของเธอเป็นเรื่องน่าเศร้าของความรักที่สูญเสียไป ในช่วงชีวิตของเธอ เธอเป็นนักแสดงละครตัวยงและชื่นชอบ cải lương เป็นพิเศษ นี่คือรูปแบบการแสดงงิ้วพื้นบ้านของเวียดนามที่ได้รับความนิยม มักใช้ในการแสดงละคร
ความรักที่เธอมีต่อโรงละครทำให้เธอได้พบกับความรักครั้งใหม่ เธอได้พบและตกหลุมรักกับชายหนุ่มรูปงามผ่านกลุ่มการแสดงของเธอ ความรักของพวกเขาเป็นความรักต้องห้าม ซึ่งพ่อของเด็กสาวไม่เห็นด้วย พ่อของเด็กสาวไม่พอใจมากที่ลูกสาวของเขาเลือกชายคนนี้เป็นคู่ชีวิต และทำงานเพื่อให้ชายคนนั้นถูกเกณฑ์ไปรบ สิ่งนี้นำไปสู่ความตายของชายคนนั้นอย่างน่าเศร้า
เด็กสาวโกรธและทรยศต่อพ่อของเธอและต้องทนทุกข์ทรมานจากหัวใจที่แตกสลาย เด็กสาวจึงตัดสินใจปลิดชีวิตตัวเอง ว่ากันว่าเธอฆ่าตัวตายด้วยการกระโดดลงไปในทะเลสาบที่สุสาน Binh Hung Hoa ซึ่งเธอจมน้ำตาย ร่างของเธอถูกทิ้งไว้ในน่านน้ำของทะเลสาบเป็นเวลา 6 วันก่อนที่จะถูกค้นพบ นับตั้งแต่เธอเสียชีวิต
หลายคนอ้างว่าเธออยู่ที่สุสานเพื่อตามหลอกหลอน บางคนพบเห็นการปรากฎตัวของเธอ ขณะที่บางคนรายงานว่าเธอร้องเพลง cải lương เพลงโปรดของเธอใกล้กับน้ำในทะเลสาบในตอนกลางคืน แม้ว่าทะเลสาบจะถูกถมและสุสานยังคงพังทลายและทรุดโทรมรอบตัวเธอ หลายคนเชื่อว่าวิญญาณของหญิงสาวคนนี้ยังคงโศกเศร้าอยู่ที่สุสาน
บทความโดย : gclub
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *