โรงแรมผีสิง Menger
โรงแรมผีสิง Menger ที่ถูกผีสิงถือเป็นหนึ่งในสถานที่ที่น่ากลัวที่สุดในซานอันโตนิโอ รัฐเท็กซัส หากคุณกำลังมองหาประสบการณ์สุสานผีสิงอย่างแท้จริง โรงแรมผีสิงแห่งนี้คือสถานที่ที่คุณควรไป เมนเจอร์ได้เปิดอาคารอันหรูหราแห่งนี้ให้เป็นโรงแรมแก่บุคคลทั่วไป ปัจจุบันโรงแรมหรูแห่งนี้ดูเหมือนจะเป็นที่ต้อนรับวิญญาณของบุคคลที่พบว่าเป็นเรื่องยากที่จะออกจากโครงสร้างแห่งนี้ คุณจะได้เรียนรู้ข้อเท็จจริงที่น่าสนใจเกี่ยวกับโรงแรมผีสิงแห่งนี้ที่นี่
ประวัติความเป็นมาของ โรงแรมผีสิง Menger
Menger Hotel ที่ถูกผีสิงมีเรื่องราวมากมายที่จะเล่าให้ฟัง และวิญญาณที่ต้องพิสูจน์! จิตวิญญาณประการแรกที่เราจะพูดถึงคือจิตวิญญาณของสาวใช้ที่ทำงานในโรงแรมหรูแห่งนี้ สาวใช้คนนี้ชื่อแซลลี่ ไวท์คุณไวท์มีความสุขกับตำแหน่งของเธอที่โรงแรมและให้บริการที่เป็นเลิศแก่ธุรกิจ เธอเป็นที่รักของทั้งคนที่เธอทำงานด้วยและลูกค้าของโรงแรมด้วย น่าเสียดายที่คนที่ควรจะรักเธอกลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น นั่นคือสามีของเธอ เขาฆ่าหญิงสาวผู้น่ารัก โรงแรมรับค่าใช้จ่ายในการฝังศพเธอ ปัจจุบันนี้ มีผู้เห็นท่านหญิงผู้อุทิศตนท่านนี้เดินอยู่ในโรงแรมในช่วงเย็นและกลางคืน โดยทั่วไปแล้ว เธอดูราวกับว่าเธอจะไปส่งผ้าเช็ดตัว แต่ไม่เคยทำงานของเธอให้สำเร็จเลย
มีจิตวิญญาณที่น่าสนใจมากซึ่งมักพบเห็นได้ในบริเวณที่ล็อบบี้เดิมเคยอยู่ในโรงแรมครั้งหนึ่ง วิญญาณนี้เป็นผู้หญิงที่เพียงแค่นั่งถักอะไรสักอย่าง เธอสวมชุดสีน้ำเงินที่ดูเหมือนว่าจะมาจากสมัยก่อน เธอยังสวมแว่นตาโลหะอันเล็กด้วย เธอดูราวกับว่าเธอเป็นคนฉลาดตามหลอกหลอน แต่ก็ไม่ได้เป็นมิตรมากนัก พนักงานถามว่าพวกเขาสามารถช่วยเหลือเธอหรือให้อะไรเป็นพิเศษกับเธอได้หรือไม่ และเธอก็มักจะตอบอย่างหนักแน่นว่า“ไม่”จากนั้นเธอก็หายตัวไปต่อหน้าพวกเขา ไม่มีใครรู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร แต่วิญญาณของเธอถูกดึงดูดไปยังบริเวณที่เธอเห็นอย่างแน่นอน
มีวิญญาณหลายตัวที่ดูเหมือนจะหลอกหลอนโรงแรมแห่งนี้ ดูเหมือนแต่ละคนจะแข่งขันกันเพื่อเรียกร้องความสนใจอย่างเหมาะสม ในบางกรณี สิ่งของในโรงแรมจะเคลื่อนที่ได้เอง และในห้องครัว สิ่งของต่างๆ ดูเหมือนจะ”ลอย”อยู่ในอากาศ อย่างแท้จริง หลายๆ คนอ้างว่าได้ยินเสียงและแม้แต่เสียงหัวเราะทั้งๆ ที่ไม่มีใครอยู่ที่นั่นเลย หากคุณต้องการสัมผัสจิตวิญญาณของโรงแรม Menger ที่ถูกผีสิงคุณสามารถมาสัมผัสด้วยตัวคุณเอง
credit : sagame66
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *