โรงแรมผีสิง Shanley
โรงแรมผีสิง Shanley หนึ่งในนั้นคือโรงแรมที่มีผีสิงมากที่สุดในรัฐนิวยอร์ก เชื่อกันว่าวิญญาณที่อาศัยอยู่ในโครงสร้างนี้กำลังพยายามสื่อสารความลับให้กับสิ่งมีชีวิตที่ต้องการให้เปิดเผย มีข่าวลือว่าการเสียชีวิตถูกปกปิดไว้ในประวัติศาสตร์ของสถาบันแห่งนี้ มีการฆาตกรรมเกิดขึ้นในและรอบๆ โรงแรม และความลับอื่นๆ แพร่ระบาดในอาคารหลังนี้ ในคู่มือการเดินทางผีสิงนี้ คุณจะได้เรียนรู้เกี่ยวกับความลึกลับบางอย่างที่อยู่รอบ ๆ โรงแรม Shanley ที่ถูกผีสิง
ประวัติความเป็นมาของ โรงแรมผีสิง Shanley
โรงแรมแห่งแรกบนเว็บไซต์นี้สร้างขึ้นในปี 1845 โดย Thomas Ritch นภาโนชถูกมองว่าเป็นสถานที่ที่สมบูรณ์แบบสำหรับชาวนิวยอร์กที่ยุ่งวุ่นวายในการหลีกหนีจากชีวิตประจำวันเพื่อผ่อนคลายและผ่อนคลาย โรงแรมได้รับการสร้างขึ้นใหม่และเปิดดำเนินการอีกครั้งในเดือนพฤศจิกายนของปีเดียวกันนั้น หลังจากนั้นไม่นาน อาคารทั้งหลังก็ถูกไฟไหม้ อย่างไรก็ตาม นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของโศกนาฏกรรมที่ทำให้ Shanley Hotel เป็นอาคารต้องสาปและมีผีสิง
โรงแรมได้รับการสร้างขึ้นใหม่อย่างรวดเร็วและต่อมาถูกซื้อโดย James Shanley ในปี 1906 ซึ่งแต่งงานกับ Beatrice Rowley ที่โรงแรมในอีกไม่กี่ปีต่อมา พวกเขากลายเป็นคู่รักที่มีชื่อเสียงในพื้นที่และสนุกสนานกับงานปาร์ตี้มากมายในที่พัก งานปาร์ตี้เหล่านี้มีบุคคลที่มีชื่อเสียงจำนวนไม่น้อยแวะเวียนมา เช่น Tomas Edison และ Elenor Rosevelt และโรงแรมก็สะท้อนให้เห็นถึงสไตล์ที่ทันสมัยและทันสมัยของทั้งคู่
ประวัติศาสตร์อันน่าสยดสยองและน่าเศร้าของโรงแรมแห่งนี้ทำให้วิญญาณถูกขังอยู่ภายในกำแพง และวิญญาณมากมายจะเข้าๆ ออกๆ ตามที่เจ้าของคนปัจจุบัน Kelly Hammerling กล่าวว่ามีวิญญาณมากกว่าสามสิบตัวที่ได้รับการติดต่อที่โรงแรม วิญญาณเหล่านี้บางส่วนจะคงอยู่เพียงชั่วระยะเวลาหนึ่งก่อนจะเดินหน้าต่อไป เนื่องจากพลังจิตของโรงแรม จึงดึงดูดวิญญาณอื่นๆ มาได้
ผู้มาเยือนโรงแรม Shanley มักจะได้สัมผัสประสบการณ์การประจักษ์เต็มตัว ผีเหล่านี้จะแต่งกายด้วยเสื้อผ้าตั้งแต่ต้นถึงกลางศตวรรษที่ยี่สิบ ผู้เข้าพักที่โรงแรมจะได้ยินเสียงฝีเท้าและเสียงเด็ก ๆ กำลังเล่นกัน หลายๆ คนรายงานว่ารู้สึกได้ถึงบางสิ่งในตอนกลางคืนเมื่อห้องของพวกเขาว่างเปล่า หากคุณต้องการพักที่โรงแรมนี้ ระวังไว้
บทความโดย : แทงบอลออนไลน์
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *