ป้อมผีสิง Bhangarh
หากคุณเป็นแฟนเรื่องผีและสถานที่ผีสิง คุณอาจเคยได้ยินเรื่องราวเหนือธรรมชาติของ ป้อมผีสิง Bhangarh มาก่อนป้อมและหมู่บ้านรอบๆ มักถูกมองว่าเป็นสถานที่ผีสิงที่มีชื่อเสียงที่สุดในอินเดีย ว่ากันว่าถูกสาปให้ถึงหายนะ ป้อม Bhangarh ในเขต Alwar ในรัฐราชสถาน ประเทศอินเดีย เป็นที่รู้จักว่าเป็นหนึ่งในสถานที่ที่มีผีสิงมากที่สุดในโลก และยังมีป้ายของรัฐบาลที่เตือนผู้คนให้อยู่ห่างจากสถานที่นั้นในเวลากลางคืน
ประวัติความเป็นมาของ ป้อมผีสิง Bhangarh
ป้อม Bhangarh สร้างขึ้นในศตวรรษที่ 1573 โดย Raja Bhagwant Das ผู้ปกครองราชวงศ์ Kachwaha Rajput เมื่อเมืองโดยรอบได้ก่อตั้งขึ้น และปัจจุบันได้รับการอนุรักษ์ไว้อย่างดีและมีนักท่องเที่ยวแวะเวียนมาบ่อยๆ ตามตำนานเล่าว่าป้อมปราการแห่งนี้ถูกสาปมายาวนาน ฤาษีหรือซาธูชื่อคุรุ บาลู นาถ เคยใช้สถานที่นี้เพื่อปฏิบัติธรรมและมีบ้านอยู่ที่นั่น กษัตริย์ราชภัควันดาษได้วิงวอนปราชญ์และต้องการสร้างป้อมที่นั่น กูรูเห็นด้วยกับเงื่อนไขข้อหนึ่ง นั่นคือ เงาของป้อมจะไม่มาถึงเขา และไม่มีบ้านใดจะสูงกว่าบ้านของเขาเอง แม้ว่ากษัตริย์ราชา Bhagwant Das เห็นด้วยกับคำนี้ แต่ก็ไม่ได้รับการสนับสนุนและจุดนั่งสมาธิของปราชญ์ก็ตกอยู่ภายใต้เงามืดเมื่อเสาที่ต่อเติมภายหลังป้อมสูงเกินไป
ผู้มาเยือนและคนในท้องถิ่นได้รายงานถึงประสบการณ์เหนือธรรมชาติมากมายที่ป้อม Bhangarh บางคนอ้างว่าเห็นการประจักษ์ที่น่ากลัว ในขณะที่บางคนรายงานว่าได้ยินเสียงแปลก ๆ และรู้สึกไม่สบายใจหรือหวาดกลัวและหวาดระแวงเมื่อเดินทางรอบป้อม นอกจากนี้ ยังมีรายงานเกี่ยวกับผู้คนที่รู้สึกราวกับว่าพวกเขากำลังถูกสัมผัสหรือถูกผลักด้วยพลังที่มองไม่เห็นบนพื้นป้อม
สำนักงานสำรวจทางโบราณคดีของอินเดียได้ติดป้ายไว้ทั่วป้อม Bhangarh ว่าห้ามมาที่นี่หลังมืดและก่อนพระอาทิตย์ขึ้น แม้ว่าจะถูกห้ามไม่ให้เยี่ยมชมป้อมหลังพระอาทิตย์ตกดิน แต่บางคนก็ยังคงเสี่ยงไปที่นั่นเพื่อค้นหาความตื่นเต้นเหนือธรรมชาติ ตามตำนานผู้ที่ทำจะไม่กลับมา
แม้ว่าป้อมนี้จะมีผีสิง แต่ก็อาจเป็นอันตรายได้เนื่องจากความมืด สิ่งที่เพื่อนทั้งสามคนเคยประสบเมื่อพระอาทิตย์ตกดินแล้วคนหนึ่งตกลงไปในบ่อน้ำ แม้ว่าจะได้รับการช่วยเหลือจากบ่อน้ำระหว่างทางไปโรงพยาบาล แต่พวกเขาก็ประสบอุบัติเหตุทางถนนและเสียชีวิต
บทความโดย : สมัคร ufabet
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *