โรงเตี๊ยม King’s Arms ผีสิง
โรงเตี๊ยม King’s Arms สถานประกอบการแห่งนี้ไม่เพียงแต่มีประวัติศาสตร์อันยาวนานและให้บริการอาหารต้นตำรับในศตวรรษที่ 18 เท่านั้น แต่โรงเตี๊ยมแห่งนี้ยังกล่าวกันว่ามีวิญญาณของผู้หญิงชื่อ Irma ตามหลอกหลอน ซึ่งเชื่อกันว่าเสียชีวิตในกองเพลิงตั้งแต่อายุยังน้อยของอาคาร อย่างไรก็ตาม คุณมาเยี่ยมชมโรงเตี๊ยมเพราะผีที่รู้จักกันในชื่อ Irma ซึ่งกล่าวกันว่าหลอกหลอนห้องโถง หากคุณไม่เชื่อสามารถมาสัมผัสด้วยตัวคุณเอง คุณอาจประหลาดใจกับสิ่งที่คุณค้นพบก็เป็นได้
ประวัติความเป็นมาของ โรงเตี๊ยม King’s Arms
King’s Arms Tavern มีประวัติศาสตร์อันยาวนาน ถือว่าเป็นหนึ่งในร้านเหล้าที่ดีที่สุดในพื้นที่และเป็นที่นิยมในหมู่นักท่องเที่ยว โรงเตี๊ยมแห่งนี้คงอยู่ในยุคที่ Jane Vobe ซึ่งเป็นเจ้าของโรงเตี๊ยมชื่อดังได้เปิดประตูในปลายทศวรรษ 1700 มีการใช้สูตรอาหารเดียวกันตั้งแต่ตอนนั้นและพนักงานและการตกแต่งก็คล้ายกับเวลาเช่นกัน
โรงเตี๊ยมที่มีเสน่ห์แห่งนี้ตั้งอยู่ที่ 416 Duke of Gloucester Street ให้บริการอาหารยุคอาณานิคมคลาสสิก เช่น ซุปถั่วลิสง Colonial Game Pye และเนื้อแกะ นอกจากอาหารแล้ว เช่นเดียวกับร้านอาหารอื่นๆ ใน Williamsburg อันเก่าแก่ พนักงานและการตกแต่งของโรงเตี๊ยมยังคล้ายกับโรงเตี๊ยมในศตวรรษที่ 18 แท้ๆ แขกรับเชิญจะได้รับการดูแลจากนักแสดงคิวบู๊ที่บอกเล่าเรื่องราวในแต่ละวันของพวกเขาในวิลเลียมส์เบิร์กศตวรรษที่ 18
สิ่งที่น่าสนใจที่สุดของโรงเตี๊ยมแห่งนี้คือผีที่ว่ากันว่าหลอกหลอนในห้องโถงของโรงเตี๊ยม ว่ากันว่ามีผีสิง ผู้หญิงคนหนึ่งชื่อ “Irma” ซึ่งทำงานและเสียชีวิตในโรงเตี๊ยม เป็นวิญญาณประจำร้านอาหารที่มีชื่อเสียง บางคนบอกว่าเธอเป็นหนึ่งในผู้จัดการที่อาศัยอยู่ในร้านอาหารคนแรกๆ เธอถูกฆ่าตายเมื่อเกิดไฟไหม้ครั้งใหญ่ซึ่งเกิดจากเทียนที่หล่นลงมาทำลายอาคาร ดังนั้น เมื่อใดก็ตามที่เทียนดับอย่างลึกลับ ผู้คนจะคิดว่านั่นคือ Irma คนอื่นๆ ยืนยันว่าเธอ “แท้จริงแล้วเป็นพนักงานของ Colonial Williamsburg” ซึ่งเพิ่งเสียชีวิตด้วยอาการหัวใจวายในห้องชั้นบนของโรงเตี๊ยม
ไม่ว่าเรื่องราวเบื้องหลังของเธอจะเป็นเช่นไร Irma ก็เข้าร่วมกองพันผีที่ช่วยทำให้วิลเลียมสเบิร์กกลายเป็นจุดหมายปลายทางยอดนิยมในการล่าท้าผี เธอได้รับการอธิบายว่าเป็นวิญญาณที่เป็นมิตร ชอบช่วยเหลือพนักงาน ตามข่าวลือ คนงานที่ชื่นชมมักจะอวยพรให้เธอนอนหลับฝันดีทุกคืน
บทความโดย : แทงบอลออนไลน์
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *