ผีผู้หญิงชุดดำ เมือง Roanoke
โรอาโนค รัฐเวอร์จิเนีย ล้อมรอบด้วยเทือกเขาบลูริดจ์และเทือกเขาแอปพาเลเชียน มีทิวทัศน์อันงดงามของทั้งสองช่วงจากถนนเกือบทุกสาย คนในท้องถิ่นและผู้มาเยือนสามารถเพลิดเพลินกับกิจกรรมสนุกๆ มากมาย ซึ่งมีตั้งแต่การผจญภัยกลางแจ้งไปจนถึงทัวร์โรงเบียร์ แต่อย่าให้สภาพแวดล้อมทางธรรมชาติและการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของเมืองอิสระแห่งนี้หลอกคุณ โรอาโนคมีสถานที่ผีสิงมากมาย รวมถึงตำนาน ผีผู้หญิงชุดดำ ที่น่าขนลุกที่จะทำให้คุณเสียวสันหลังวาบ!
ประวัติความเป็นมาของตำนาน ผีผู้หญิงชุดดำ
ผู้ตั้งถิ่นฐานชาวอังกฤษเริ่มสำรวจหุบเขาโรอาโนคตั้งแต่ศตวรรษที่ 17 พวกเขาถูกดึงดูดมายังภูมิภาคนี้ด้วยดินแดนที่อุดมสมบูรณ์และอุดมสมบูรณ์ หุบเขายาว 20 ไมล์นี้ตกลงไปในแอ่งขนาดใหญ่และล้อมรอบด้วยเทือกเขาบลูริดจ์และแอปพาเลเชีย ก่อนการบุกเบิก พื้นที่แห่งนี้เป็นที่อยู่อาศัยของชนเผ่าพื้นเมืองอเมริกันหลายเผ่า ชาวอินเดียนแดงเหล่านี้ดำเนินชีวิตด้วยวิถีเกษตรกรรม ทำการเพาะปลูกและหาปลาจากแม่น้ำโรอาโนก เชื่อกันว่าคำว่า “โรอาโนค” มาจากเปลือกเรียบที่เรียกว่า “ดิบเรนอค”
ประวัติศาสตร์อันยาวนานและมั่งคั่งของโรอาโนคช่วยให้เมืองนี้กลายเป็นเมืองที่มีผีสิงมากที่สุดแห่งหนึ่งในตะวันตกเฉียงใต้ของเวอร์จิเนีย ด้านล่างนี้เราจะเล่าเรื่องราวชวนสยองของ “ผีผู้หญิงชุดดำ”
ผู้หญิงคนนี้ได้รับการบรรยายว่าค่อนข้างสวยโดดเด่น ด้วยดวงที่งดงาม และผ้าโพกหัวสีดำที่ปิดบังใบหน้าส่วนใหญ่ของเธอ เมื่อเธอพูด ความหนาวเย็นจะไหลลงกระดูกสันหลังของผู้ชาย พ่อค้าโรอาโนคผู้มีชื่อเสียงคนหนึ่งเมื่อออกจากร้านหลังเที่ยงคืนก็วิ่งเข้ามาหาเธอ เธอปรากฏตัวขึ้นจากที่ไหนเลยและพยายามจีบเขา “คุณไม่ใช่ผู้ชายคนแรกที่ฉันเห็นที่บ้านของเขาในคืนนี้” เธอกระซิบขณะเดินตามเขาไปที่ประตูหน้าบ้านของเขา พ่อค้าตกใจและพูดไม่ออกพุ่งเข้าไปข้างใน
อย่างไรก็ตาม ภายในเวลาไม่กี่วัน รายงานการปรากฏตัวของผู้หญิงคนนั้นก็ยุติลง บางคนเชื่อว่าเธอคงไปหลอกหลอนเมืองบลูฟีลด์ เนื่องจากชาวบ้านที่นั่นเริ่มพบผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งตรงกับคำอธิบายของเธอทุกประการ ตำนานผีผู้หญิงชุดดำ จึงกลายเป็นตำนานเมืองที่โด่งดังในเวอร์จิเนีย บางคนตั้งทฤษฎีว่าเธอเป็นวิญญาณของผู้หญิงที่ถูกดูหมิ่นซึ่งกลับมาจากปรโลกเพื่อพยายามโน้มน้าวสามีจากภรรยาของพวกเขา
บทความโดย : แทงบอลออนไลน์
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *