ปราสาทอ็อกซ์ฟอร์ด
ปราสาทอ็อกซ์ฟอร์ด มีประวัติศาสตร์อันยาวนานย้อนหลังไปเกือบหนึ่งพันปี มีหลายพื้นที่ให้สำรวจรวมถึงห้องใต้ดินที่น่ากลัวใต้ปราสาทและห้องขัง ทางเดินยาวของห้องขังมืดที่ประตูโลหะหนักปิดลง หอคอยที่มีบรรยากาศน่าสะพรึงกลัว และสุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุดคือห้องบ่อน้ำที่อยู่ลึกเข้าไปในเนินปราสาท นักท่องเที่ยวจำนวนมากแห่กันไปที่ปราสาทอ็อกซ์ฟอร์ดในเวลากลางวัน แต่พวกเขารู้เพียงเล็กน้อยว่าพวกเขาถูกล้อมรอบด้วยวิญญาณและภูติผีปีศาจที่ปรากฏตัวต่อหน้าคนในยามค่ำคืน
ประวัติ ปราสาทอ็อกซ์ฟอร์ด
ปราสาทยุคกลางนอร์มันแห่งนี้อยู่ทางตะวันตกของอ็อกซ์ฟอร์ด เชื่อกันว่าสร้างขึ้นหลังจากนอร์มันพิชิตอังกฤษในปี 1066 ได้ไม่นาน เดิมทีปราสาทเป็นปราสาทไม้ที่มีคูน้ำและปราสาทเบลีย์ที่สร้างขึ้นเพื่อครองเมือง ซึ่งได้รับความเสียหายอย่างมากในช่วงการพิชิตนอร์มัน มันถูกแทนที่ด้วยหินในช่วงปลายศตวรรษที่ 11 และต่อมาก็เป็นส่วนสำคัญของความขัดแย้งของอนาธิปไตย
ในช่วงศตวรรษที่ 14 ปราสาทสูญเสียคุณค่าในฐานะฐานที่มั่นทางทหารและกลายเป็นที่ตั้งสำหรับการติดต่อบริหารเทศมณฑลและกักขังนักโทษ ปราสาทส่วนใหญ่ได้รับความเสียหายในช่วงสงครามกลางเมืองอังกฤษ ต่อมาในศตวรรษที่ 18 ปราสาทได้ถูกใช้เป็นที่คุมขังนักโทษอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นนักโทษในท้องถิ่นเท่านั้น ไม่ใช่จากข้ามมณฑล
ในปี พ.ศ. 2328 เรือนจำแห่งใหม่ถูกสร้างขึ้นบนพื้นที่ของปราสาท ซึ่งได้ขยายออกไปในปี พ.ศ. 2419 และต่อมาได้กลายเป็นเรือนจำอ็อกซ์ฟอร์ด เรือนจำถูกปิดในปี 2539 และต่อมาได้รับการพัฒนาใหม่เป็นโรงแรม ซึ่งปัจจุบันรู้จักกันในชื่อ Malmaison Oxford
ด้วยประวัติศาสตร์อันยาวนานเกือบพันปี จึงไม่น่าแปลกใจเลยว่ามีผู้พบเห็นวิญญาณมากมายที่นี่ บางทีรายงานที่น่ากลัวที่สุดอาจมาจากเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนหนึ่งที่ออกลาดตระเวนทุกคืน เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยระมัดระวังสถานที่เป็นอย่างดีและมีประสบการณ์หลายอย่างมาก่อน เช่น เสียงที่อธิบายไม่ได้ เสียงโครมคราม และปรากฏการณ์ปกติ
อย่างไรก็ตาม ในคืนหนึ่ง ยามคนหนึ่งกำลังจะสิ้นสุดการลาดตระเวน สุนัขของเขาหยุดเดินและเดินถอยหลังอย่างรวดเร็ว พร้อมคำรามใส่บางสิ่งที่อยู่ข้างหน้าเขา ทันใดนั้นเงาขนาดใหญ่สองร่างก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา อย่างที่ใครๆ เขาทำกัน เขาวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ไปในทิศทางตรงกันข้าม ไม่กี่วันต่อมา สุนัขของเขาก็ตายกะทันหัน เพราะเชื่อว่ามันกลัวตาย!
บทความโดย : แทงบอลออนไลน์
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *